Կարծում եմ, որ պատմվածքում Վիլյամ Սարոյանը հաճախորդի կերպարի միջոցով հենց ինքն իրեն էր նկարագրում։ Ըստ իս սափրիչը ոչ թե չէր հավատում 11-ամյա տղայի խոսքերին, այլ փորձում էր խուսափել այդ լարված իրավիճակից՝ դիմելով ինքնախաբեության։ Եթե կարդայի ստեղծագործությունն ավելի շուտ, ապա հավանաբար կկարծեի, որ սափրիչը հիմար ու տաքարյուն մարդ է, բայց քանի որ մեր իրականության մեջ էլ ներկա պահին կա պատերազմ, մենք նույնպես փորձում ենք չհավատալ դրան, ինքներս մեզ խաբել, որ ամեն բան լավ է ու չկա պատերազմ…
«Գալիս ենք, գնում ենք ու մոռացվում»
Հարությունյան Քնար 4.1 կուրս 