«Եթե՞ Հայաստանը քրիստոնեություն չնդուներ»

Իշխանությունն ու կրոնը սովորաբար լրացնում են միմյանց և պետք է լինեն միաբան, ու եթե լինի բևեռացում, ապա արտաքին թշնամուն կավելանա նաև ներքին խռովությունը և տուժողը միշտ լինում է, ամեն դեպքում, հասարակ ժողովուրդը: Ազգը ոչինչ է, եթե չկա սեփական իշխանություն և կրոն: Օրինակ՝ վերցնենք սիրիահայերին, թուրքիայում ապրող մեր հայրենակիցներին, որոնք ապրում են մեր պապենական, պատմական հողերում, չեն կարող ասել, որ դա հայերի՛նն է, որ դա մե՛ր հողերն են, որ իրենք հա՛յ են ու քրիստոնյա…
Նրանք էլ թուրքերի, սիրիացիների պես համարվում են տվյալ երկրի քաղաքացի, այսինքն՝ թուրք կամ սիրիացի (արաբ), ինչքան էլ որ ասում են կան հայկական համայնքներ, ամեն դեպքում այդտեղ ապրող հայերի մոտ կա զգուշավորություն, ներքին վախ:
Այս կերպ կլիներ նաև մնացած հայերի հետ, եթե հավատափոխ լինեինք, համաձայնեինք դառնալ ինչ-որ պետության հպատակն ու լուծվեինք նրանց ժողովրդի հետ , ստեղծեինք, արարեինք նրանց համար և դա ներկայացնեին որպես իրենց հարստություն, մշակութային արժեք, ինչպես անում են նրանք այսօր մեր հողերի հետ, մեր ստեղծած գանձերի հետ…
Չէր լինի ներկայիս «Հայաստան» պետությունը, իսկ ներկայում, թեպետ փոքր ենք, բայց քաղաքական քարտեզի վրա մենք կանք, որպես կայացած, քրիստոնյա, փաստացի գործող, ինքնուրույն պետություն:
Եթե չընդունեինք քրիստոնեությունը.
•չէինք ունենա այն արժեքները, որոնք հիմա ունենք,
•ձուլված կլինեինք ուրիշ ազգերի հետ,
•ապրելակերպը, հավատքը, ծեսերը ու մեր մտածելակերպը այլ կլիներ,
•կրոնը ազգին, ժողովրդին միավորվելու ու կառավարելու ձև է:

Հռիփսիմյանց կույսեր